Toen ik het conservatorium verliet, was ik een man met een missie. Ik wilde niets anders dan mijn hele leven zoveel mogelijk pianospelen, anderen laten genieten van pianomuziek én zoveel mogelijk mensen leren hoe zij zelf piano konden leren spelen. Dagelijks krijg ik van vele cursisten bedankjes en dat is zó leuk! Maar.. het gaat allemaal niet zo maar!
Mogelijkheden van nieuwe technieken
Natuurlijk zijn we voor een groot deel afhankelijk van de techniek. Ga maar na, de één oefent op een grote computer, de ander op zijn laptop, weer een ander op zijn iPad en er zijn zelfs cursisten die me op hun TV scherm tevoorschijn toveren. We lopen daarmee echt voorop.
Orgelles in 1972
Dus ik ben me er eens in gaan verdiepen hoe anderen dat vroeger deden. Deze prachtige video kwam ik tegen bij het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid; een indrukwekkende video van het Polygoon journaal. Hierin geeft Harry Klompé aan ik denk wel 40 kinderen ‘orgelles’ op een fantastische, revolutionaire manier.
Het ziet er heel gezellig en professioneel uit, zeker voor die tijd. Maar ik ben wel blij dat mijn cursisten niet naar zo’n zaal ergens in Amsterdam hoeven te komen, maar zich over heel Nederland (en zelfs over de hele wereld) verspreid bevinden. Ook is het gelukkig niet meer nodig om een dure piano of een orgel aan te schaffen, ik heb daar een uitgebreid artikel over geschreven.
Hoe dan ook: ik hoop dat ik nog lang veel mensen mag aansteken met het beste virus ter wereld; het piano virus!
Dat vind ik wel een beetje negatief klinken Cor, “zo’n zaal ergens in Amsterdam”
Toevallig ben ik een van de jongens op het filmpje en ik kan je vertellen dat het heeeeeeel erg leuk was om op deze manier met z’n allen orgel te spelen!
In de pauze met de hele club naar boven om een flesje limonade te drinken en een gevulde koek te eten. Hoe leuk is dat!
Dat “zaaltje ergens in Amsterdam” was een ZAAL met een heus balkon! en een klein podium. Het bevond zich in een statig herenhuis in de Roemer Visscherstraat, twee huizen vanaf de ingang van het Vondelpark.
De zaal bood plaats aan een kleine 40 elektronische orgels, destijds nog met een c geschreven.
Buiten de lessen om hadden de cursisten ook contact met elkaar. Ouders raakten bevriend met andere ouders en gingen bij elkaar op de koffie. De kinderen speelden dan samen op het orgel. Ik zie dat met onlinelessen toch niet snel gebeuren……
Ook ik was een van de leerlingen van Harry Klompé. Iedere vrijdagavond samen met mijn vader naar de Roemer Visscherstraat, in 1980 zelfs tussen alle rellen door die zich in en om de Vondelstraat voltrokken. Leuke herinneringen, vooral dat ik uitverkorene was om mijn examen op de Eminent 2000 Grand Theatre te mogen uitvoeren, het orgel waar normaliter alleen Harry Klompé op speelde. Er is veel veranderd in de loop der tijd. Veel laagdrempeliger en voor een ieder bereikbaar.
Wat leuk om te zien! Ik heb nog les gehad bij Harry Klompe en vond het geweldig. Nog een mooi optreden gehad in de Sonesta Koepelzaal. Goede herinneringen aan die tijd hoor! En orgelles met zo veel mensen was spannend, ipv de prive lessen die ik daarvoor had gehad op de Amstelveens muziekschool. En je moest heel wat theorie leren hoor!
Ik heb nog steeds veel van de door Klompé bewerkte bladmuziek.
Goede tijden!
Mvrgr
Ruscha de Jong
Amstelveen
Hallo Cor,
Leuk zo’n filmpje. Nostalgie ten top.
Maar inderdaad fijn dat je tegenwoordig gewoon lekker thuis kunt studeren.
Leuke video! Ik (geboren 1953) zat als jochie van vier al droog (zonder geluid) te oefenen op het harmonium van mijn grootouders. Om de eenvoudige reden, dat ik niet met mijn voeten bij de “trappers” kon om de blaasbalg te bedienen. Toen ik een jaar of zeven was, lukte dat wel en kon iedereen meegenieten, want zo’n orgel had nog geen koptelefoon. Later kregen wij thuis de oude piano van tante Sjaan en kon ik vanaf mijn elfde op pianoles bij meneer Geijtenbeek in Ede. Na een jaar of drie stapte ik over op de gitaar en ging op gitaarles. Rond mijn 18e schaften mijn ouders zich een echt Riha-orgel aan. Dat leek meer op de klas van meneer Klompé. Jaren later heb ik daar nog een tweedehandse ritme-automaat aan gesleuteld. Tegenwoordig, ik ben nu 63, heb ik een mooie Yamaha piano staan en ben mijn vaardigheden weer aan het ophalen bij jou Cor. Met veel plezier! Groeten, Dick Boeve
Goed idee om een keer in de Rai met 200 cursisten samen te spelen. Sponsored by Yamaha en een paar gastoptreden.
Ja dit is leuk Cor. Deze mail was inderdaad niet eerder bij mij aangekomen.
Geweldig en dat zoveel jaren terug al, echt te gek!!!
Hallo cor.
Ja zo ging dat toen der tijd de techniek van muziekinstrumenten is de afgelopen jaren steeds beter geworden . ik kreeg jaren geleden mijn eerste les op keyboard leerde het muziekschrift kennen en nu leer ik nog steeds maar nu op een digitale piano wat ik nu veel leuker vind en wat ik toen al leerde begrijp ik nu veel beter door de beginners cursus en de vervolg cursus te doen en te blijven doen .
Op z’n “Maas & Waals” gezegd: kei mooi um te zien en te heure….
Enig om te zien en ja, wat is het modern geworden allemaal. Nu kan je het dmv de les die jij geeft nog eenvoudiger leren.